اختلال آگورافوبیا: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

آگورافوبیا چیست؟

آگورافوبیا نوعی اختلال اضطرابی است که شامل ترس شدید و غیرمنطقی از عدم امکان فرار از یک وضعیت دشوار یا شرم آور در صورت بروز علائم وحشت مانند یا سایر علائم ناتوان کننده است. این اختلال با اضطراب مشخص می شود که باعث می شود افراد از موقعیت هایی که ممکن است احساس وحشت، گرفتاری، درماندگی و خجالت کنند، اجتناب کنند. این بیماری می تواند به تنهایی یا در کنار بیماری روانی دیگری مانند اختلال وحشت رخ دهد.

این ترس اغلب به رفتارهای اجتناب ناپذیری منجر می شود، که در آن فرد شروع به دوری از بسیاری از مکان ها و موقعیت هایی می کند که می ترسد وحشت ایجاد شود.به عنوان مثال، برخی از شرایط معمول اجتناب از رانندگی با ماشین، ترک خانه، حضور در یک مرکز خرید، سفر با هواپیما، یا صرفاً حضور در یک منطقه شلوغ.

به دلیل این رفتارهای اجتنابی، زندگی یک فرد مبتلا به آگورافوبیا می تواند بسیار محدود کننده و منزوی کننده باشد. آگورافوبیا می تواند زندگی شخصی و شغلی فرد را بسیار تحت تأثیر قرار دهد. به عنوان مثال، افزایش ترس و رفتارهای اجتنابی می تواند مسافرت برای کار یا ملاقات با خانواده و دوستان را برای فرد مبتلا به آگورافوبیا دشوار کند. حتی انجام کارهای کوچک، مانند رفتن به فروشگاه را برای آن ها بسیار دشوار می کند.

علائم اختلال آگورافوبیا

حملات هراس اغلب قبل از شروع آگورافوبیا است. علائم حمله وحشت عبارتند از:

• ترس از ترک خانه
• ترس از فضای باز، پل، یا مراکز خرید
• ترس از فضاهای بسته یا ساختمان ها
• ترس از ترک خانه یا تنها بودن در موقعیت های اجتماعی
• ترس از دست دادن کنترل در یک مکان عمومی
• ترس از مکان هایی که فرار ممکن است دشوار باشد
• ترس از حمل و نقل عمومی

این شرایط تقریباً همیشه یک پاسخ اضطرابی ایجاد می کنند که با خطر واقعی ارائه شده توسط موقعیت متناسب نیست.

هنگامی که فرد مجبور به تحمل یک وضعیت ترسناک می شود، ممکن است یک حمله وحشت ایجاد کند که علائمی از جمله:

• درد قفسه سینه
• لرز
• اسهال
• سرگیجه
• احساس خفگی
• احساس غیر واقعی بودن
• حالت تهوع
• بی حسی
• ضربان قلب سریع
• تنگی نفس
• تعریق

انواع اختلال آگورافوبیا

اگرچه بسیاری از مبتلایان به آگورافوبیا نیز دچار اختلال وحشت می شوند، ممکن است بدون داشتن سابقه اختلال وحشت، ابتلا به آگورافوبیا تشخیص داده شود.

وقتی این اتفاق می افتد، فرد هنوز ترس از گیر افتادن در شرایطی را دارد که فرار برای آن دشوار یا تحقیرآمیز است. با این حال، آن ها به طور کلی از حملات وحشت زدگی کامل نمی ترسند.

در عوض، آن ها ممکن است از داشتن نوع دیگری از علائم اضطراب ناراحت کننده یا سایر مسائل شدید جسمی، مانند استفراغ یا داشتن میگرن شدید، ترس داشته باشند. به عنوان مثال، ممکن است فرد ترس داشته باشد که بدون داشتن هیچ کمکی، کنترل مثانه خود را در انظار عمومی از دست بدهد یا بیهوش شود.

تقریباً یک سوم تا نیمی از افرادی که با اختلال وحشت تشخیص داده می شوند نیز به آگورافوبیا مبتلا می شوند. انستیتوی ملی بهداشت روان (NIMH) گزارش می دهد که آگورافوبیا تقریباً در 0.8٪ از بزرگسالان در جمعیت ایالات متحده در هر سال مشخص رخ می دهد. این شرایط معمولاً در بزرگسالی ایجاد می شود. با این حال، آگورافوبیا می تواند زودتر در نوجوانی ظاهر شود.

آگورافوبیا در مقابل سایر فوبیاها

رفتارهای اجتنابی موجود در آگورافوبیا با معیارهای تشخیصی هراس خاص متفاوت است. برای مثال:

فرد مبتلا به آگورافوبیا ممکن است به دلیل ترس از حمله وحشت در هواپیما و لزوما به دلیل هوازی هراسی یا ترس از پرواز، از مسافرت با هواپیما اجتناب کند.

یک فرد مبتلا به آگورافوبیا ممکن است از ازدحام ناشی از حمله وحشت در مقابل چشم افراد زیادی، از ازدحام جمعیت جلوگیری کند. چنین ترس مانند اختلال اضطراب اجتماعی نیست، که یک وضعیت بهداشت روانی جداگانه است و شامل اضطراب در مورد ارزیابی منفی توسط دیگران است.

علل اختلال آگورافوبیا

دلایل دقیق آگورافوبیا مشخص نیست، اما تعدادی از عوامل خطر وجود دارد که ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. این شامل:

• داشتن اختلال اضطراب دیگری مانند اختلال اضطراب عمومی یا اختلال اضطراب اجتماعی
• هراس دیگر
• سابقه خانوادگی آگورافوبیا
• سابقه سواستفاده یا ضربه

انجمن های یاد گرفته شده همچنین می توانند در بروز آگورافوبیا نقش داشته باشند. تجربه حمله وحشت در یک موقعیت یا موقعیت خاص می تواند منجر به ترس از تکرار چنین واکنشی در آینده شود.

تشخیص اختلال آگورافوبیا

پزشک علائم شما را ارزیابی می کند و شرایط پزشکی زمینه ای که باعث ایجاد علائم شما می شود را بررسی می کند. ممکن است در مورد سابقه پزشکی از شما سوال شود. در مورد ماهیت، مدت زمان و شدت علائم اضطراب از شما سوال شود.

برای تشخیص آگورافوبیا، باید:

• حداقل در دو موقعیت مختلف مانند فضای باز، مکان های شلوغ یا حمل و نقل عمومی ترس واضح داشته باشید.
• هنگامی که در چنین شرایطی قرار می گیرید، تقریباً همیشه وضعیت آگورافوبیک را تحریک کنید.
• تشخیص دهید که ترس متناسب با تهدید نیست.
• از رفتارهای اجتنابی یا ناراحتی هایی که باعث ایجاد اختلال در امور عادی، کار، مدرسه و روابط شما می شود، استفاده کنید.
• حداقل شش ماه این علائم را تجربه کنید.
• علائم همچنین نباید توسط بیماری پزشکی یا روانی دیگری بهتر توضیح داده شود.

درمان اختلال آگورافوبیا

اگر فردی مبتلا به آگورافوبیا با اختلال وحشت شود، علائم به طور معمول در اولین سال شروع می شود که فرد شروع به حملات وحشت مکرر و مداوم می کند. اگر آگورافوبیا درمان نشود، می تواند بدتر شود.

برای داشتن بهترین نتایج در مدیریت آگورافوبیا و علائم وحشت، جستجوی درمان مهم است. به محض بروز علائم گزینه های درمانی به طور معمول شامل ترکیبی از دارو و روان درمانی است.

روان درمانی

روند درمان ممکن است شامل برخی از حساسیت زدایی های سیستماتیک باشد، که در آن فرد به تدریج با حمایت و راهنمایی درمانگر خود با موقعیت های اجتناب شده روبرو می شود. در بسیاری از مواقع، فرد در صورت همراهی با یک دوست معتمد، در مواجهه با ترس بهتر عمل خواهد کرد.

دارودرمانی

همچنین ممکن است داروهایی برای کمک به مدیریت برخی علائم آگورافوبیا تجویز شود.

این داروها عبارتند از:

• داروهای ضد افسردگی شامل مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI)، مهار کننده های انتخابی سروتونین-نوراپی نفرین (SNRI) و ضد افسردگی های سه حلقه ای
• داروهای ضد اضطراب مانند کلونوپین (کلونوزپام) و زاناکس (آلپراکسولام)

جمع بندی

علاوه بر کمک گرفتن از یک متخصص بهداشت روان، تغییراتی در سبک زندگی نیز وجود دارد که می تواند به شما در مدیریت بهتر علائم آگورافوبیا کمک کند. این شامل:

• تمرین روش های مدیریت استرس مانند تنفس عمیق، تجسم و آرامش عضلانی پیش رونده برای کمک به کاهش اضطراب
• داشتن یک رژیم غذایی سالم و مغذی
• انجام ورزش بدنی منظم
• پرهیز از مصرف مواد مخدر و الکل
• محدود کردن مصرف کافئین

از طریق حمایت خانواده و دوستان و کمک های شغلی، فردی که با بیماری آگورافوبیا دست و پنجه نرم می کند می تواند مدیریت وضعیت خود را شروع کند. از طریق دارو و روان درمانی، فرد مبتلا به آگورافوبیا می تواند انتظار داشته باشد که در نهایت حملات وحشت کمتری، رفتارهای اجتناب ناپذیر و بازگشت به زندگی مستقل و فعال تری را تجربه کند.