اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده چیست؟

اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده(DSED) نوعی وابستگی نامتناسب اجتماعی است. این اختلال به معنای صمیمیت بیش از حد با افراد غریبه و تعامل با بزرگسالان و نزدیک شدن به آن ها می باشد. این رفتار بیش از حد خودمانی و صمیمیت، محدودیت های اجتماعی فرهنگ را نقض می کند.

علائم اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده

طبق DSM-5، علائم DSED در کودکان می تواند شامل موارد زیر باشد:

• بدون ترس از غریبه ها و هیچ خجالتی در هنگام ملاقات با افراد جدید برای اولین بار
• رفتاری بیش از حد دوستانه یا پرحرف با غریبه ها که مناسب سن و فرهنگ نیستند
• در آغوش گرفتن یا نوازش بزرگسالان ناشناخته
• تمایل به ترک مکان یا موقعیت امن با یک غریبه
• برای ارتباط با غریبه ها به والدین خود اطلاع نمی دهند
• کاهش یا فقدان سرزدن مجدد به مراقبت کننده بزرگسال بعد ار دور شدن، حتی در محیط های ناآشنا
• این اختلال باید حداقل 12 ماه ادامه داشته باشد

علائم DSED ممکن است تا سال های نوجوانی ادامه داشته باشد، اما مشخص نیست این اختلال تا بزرگسالی ادامه داشته باشد.

علل اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده

اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده می تواند توسط یک یا چند عامل ایجاد شود. موارد به طور معمول شامل عدم وجود یک سرپرست محکم و طولانی مدت است. مراقب شخصی است که:

• نیازهای کودک را برآورده کند
• وقت خود را صرف آموزش کودک می کند
• غذا، پناهگاه و حمایت عاطفی برای کودک فراهم می کند

برخی از کودکان مبتلا به DSED در محیط های یتیم خانه زندگی می کنند. کودکان تحت مراقبت که به طور مکرر بین خانوارها جابه جا می شوند یا هرگز فرزند خوانده نمی شوند، ممکن است دارای DSED نیز باشند.

اگر کودک یک بزرگسال دلسوز نداشته باشد تا تجربه ها را کمتر آسیب زا کند، آسیب های دوران کودکی، سواستفاده شدید یا بی توجهی به کودکان نیز آن ها را در معرض خطر قرار می دهد.

موقعیت هایی که ممکن است خطر کودک را افزایش دهند عبارتند از:

• مرگ یک یا هر دو والدین
• توسط والدینی که مواد مصرف می کنند بزرگ شود
• مورد سواستفاده جنسی قرار گیرد

تشخیص اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده

هر کودکی که مشتاق برقراری ارتباط با غریبه ها باشد، DSED ندارد. کودکان نوپا که معمولاً در حال رشد هستند، بر اساس استقلال و جدایی از والدین، ​​نقاط عطفی را تجربه می کنند. این کودکان ممکن است از والدین خود دوری کنند و به سمت دیگران گرایش پیدا کنند. بعضی از کودکان به طور طبیعی شخصیت برونگرا دارند و ممکن است به طرز عجیبی به بزرگسالان دیگر نزدیک شوند.

تشخیص معمولاً توسط یک متخصص بهداشت روان مانند یک درمانگر یا روانپزشک انجام می شود. پزشک چندین بار ویزیت ارزیابی روانپزشکی جامعی را انجام خواهد داد. این ملاقات ها ممکن است در یک یا چند مکان انجام شود. پزشک برای ارزیابی سوالات کودک، از شما و کودک سوال می کند:

• رشد عاطفی
• حالت ذهنی
• عملکرد فعلی
• سوابق پزشکی
• سرگذشت زندگی

بر اساس سن کودک، پزشک ممکن است از بازی درمانی به عنوان وسایل ارتباطی استفاده کند.

اگر کودک مبتلا به DSED تشخیص داده شود، پزشک یک طرح درمانی فردی را ایجاد می کند. این طرح در جهت بهبود آسیب دیدگی کودک و حمایت از توانایی او در ایجاد روابط نزدیک و معنی دار با دیگران انجام خواهد شد.

درمان اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده

درمان DSED معمولاً شامل تمام واحدهای خانواده کودک است. گفتگو درمانی ممکن است به صورت جداگانه و گروهی رخ دهد. درمان های روان درمانی برای راحتی کودک می تواند شامل بازی درمانی و هنر درمانی باشد.

به بزرگسالانی که از کودک مراقبت می کنند ابزاری داده می شود که به آن ها کمک می کند تعاملات روزمره را بهبود بخشند و به کودک کمک کنند احساس مراقبت و امنیت کند. یادگیری مراقب چگونه می تواند به کودک کمک کند تا احساس امنیت کند، برای ایجاد پیوندهای سالم ضروری است.

پیشرفت ها بسته به سن و شرایط کودک ممکن است به تدریج یا سریع دیده شوند. حتی اگر پیشرفت سریع به نظر می رسد، به یاد داشته باشید که هیچ راه حلی سریع وجود ندارد. کودکان غالباً در رفتار خودغرق می شوند و احساس خشم یا احساسات دیگر را سرکوب می کنند. اجرای مداوم ابزارهای درمانی و در عین حال حفظ یک رابطه درمانی و مراقبتی، مهم است.

جمع بندی

اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده یک بیماری جدی است، اما بهبودی با درمان امکان پذیر است. این شرایط به خودی خود بهبود نخواهد یافت. درمان طولانی مدت، مداوم، یک رابطه مراقبتی و تمایل به ایجاد یک محیط امن و پایدار برای کودک از موارد اساسی هستند.