اختلال شخصیت اسکیزوئید: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

اختلال شخصیت اسکیزوئید چیست؟

اختلال شخصیت اسکیزوئید (SPD) یک بیماری مزمن و فراگیر است که با انزوای اجتماعی و احساس بی تفاوتی نسبت به افراد دیگر مشخص می شود. کسانی که با این اختلال زندگی می کنند اغلب به عنوان افراد دور یا گوشه گیر توصیف می شوند. تمایل دارند از موقعیت های اجتماعی که شامل تعامل با افراد دیگر است اجتناب کنند.

آن ها ابراز احساسات را دشوار می دانند و تمایلی به ایجاد روابط نزدیک شخصی ندارند. اعتقاد بر این است که این نوع اختلال شخصیت نسبتاً نادر است و مردان بیش از زنان به آن مبتلا می شوند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید نیز در معرض افسردگی هستند.

علائم اختلال شخصیت اسکیزوئید

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید به طور معمول موارد زیر را تجربه می کنند:

• دل مشغولی با درون نگری و خیال پردازی
• احساس بی تفاوتی نسبت به تعریف و تمجید و همچنین انتقاد یا رد
• جدا شدن از افراد دیگر
• تمایل به ایجاد روابط نزدیک با دیگران کم است یا اصلاً تمایل ندارد
• بی تفاوتی نسبت به هنجارها و انتظارات اجتماعی
• مشارکت غیر مکرر در فعالیت ها برای سرگرمی یا تفریح
• لذت بردن از روابط اجتماعی یا خانوادگی
• غالباً سرد، بی علاقه، گوشه گیر و دور از ذهن توصیف می شوند

شروع معمولی

این اختلال اغلب اولین بار در دوران کودکی قابل مشاهده است و معمولاً در اوایل بزرگسالی قابل مشاهده است. علائم این اختلال می تواند در چندین حوزه زندگی از جمله روابط خانوادگی، مدرسه و کار تأثیر بگذارد.

DSM-5 اختلال شخصیت اسکیزوئید را به عنوان “الگوی فراگیر کمبودهای اجتماعی و بین فردی که با ناراحتی حاد و کاهش ظرفیت ایجاد روابط نزدیک و همچنین تحریف های شناختی یا ادراکی و غیر عادی بودن رفتار، از اوایل بزرگسالی و حال حاضر تعریف می شود. در زمینه های مختلف. “

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید اغلب توسط دیگران به عنوان دور، سرد و جدا از هم توصیف می شوند. کسانی که به این اختلال مبتلا هستند ممکن است تنها بودن را ترجیح دهند. اما در بعضی از آن ها ممکن است تنهایی و انزوای اجتماعی را نیز تجربه کنند.

تأثیر زندگی کاری

کسانی که به این اختلال مبتلا هستند همچنین دوستانه کمی دارند، به ندرت قرار می گذارند و اغلب ازدواج نمی کنند. علائم این اختلال همچنین ممکن است کار در موقعیت هایی را که نیاز به تعامل اجتماعی یا مهارت های زیادی در افراد دارند، دشوار کند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است در مشاغلی که شامل کار در تنهایی است، بهتر عمل کنند.

اختلال شخصیت اسکیزوئید در برابر اسکیزوفرنی

در حالی که اختلال شخصیت اسکیزوئید یکی از اختلالات طیف اسکیزوفرنی در نظر گرفته می شود و دارای برخی علائم مشترک با اسکیزوفرنی و اختلال شخصیت اسکیزوتایپال است، اما تمایزات مهمی وجود دارد که SPD را از این دو اختلال جدا می کند.

مبتلایان به SPD به ندرت دچار پارانویا یا توهم می شوند. همچنین، اگرچه ممکن است در حین مکالمات دور و دور به نظر برسند. اما هنگام صحبت منطقی به نظر می رسد، که متفاوت از الگوهای گفتاری دشوار است که اغلب افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نشان می دهند.

علل اختلال شخصیت اسکیزوئید

علل اختلال شخصیت اسکیزوئید مشخص نیست، گرچه اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در این امر نقش دارند. شخصیت توسط طیف گسترده ای از عوامل از جمله صفات و گرایش های موروثی، تجربیات کودکی، فرزندپروری، آموزش و تعاملات اجتماعی شکل می گیرد. همه این عوامل ممکن است در ایجاد SPD نقش داشته باشند.

تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید

اگر نگران علائم خود هستید، ممکن است با مشورت با پزشک خود شروع کنید. پزشک علائم شما را ارزیابی کرده و شرایط پزشکی زمینه ای را که ممکن است در علائم شما موثر باشد بررسی می کند. در بیشتر موارد، احتمالاً به یک متخصص بهداشت روان ارجاع می شوید.

در معیارهای تشخیصی DSM-5 آمده است که افراد باید حداقل چهار مورد از علائم زیر را نشان دهند تا با SPD تشخیص داده شوند:

• همیشه فعالیت های انفرادی را انتخاب کنند
• جداشدگی عاطفی و عدم ابراز احساسات
• از فعالیت ها لذت کمی را تجربه می کنند
• بی تفاوتی نسبت به انتقاد یا ستایش
• عدم تمایل یا لذت بردن از روابط نزدیک شخصی
• بی علاقگی یا علاقه کم به رابطه جنسی با افراد دیگر
• هیچ دوست صمیمی دیگری غیر از خانواده نزدیک نیست

اختلال شخصیت اسکیزوئید غالباً توسط یک روانپزشک یا یک متخصص بهداشت روان که برای تشخیص و درمان اختلالات شخصیت آموزش دیده است، تشخیص داده می شود. پزشکان عمومی غالباً آموزش لازم برای انجام این نوع تشخیص را ندارند، خصوصاً از آنجا که شرایط بسیار نادر است و اغلب با سایر اختلالات روانی اشتباه گرفته می شود.

افرادی که دارای اختلال شخصیت اسکیزوئید هستند به ندرت به دنبال درمان خود هستند. معمولاً تنها پس از آن كه این بیماری زمینه های مختلفی از زندگی فرد را به شدت قطع كرده است، به دنبال درمان است.

درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید

درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید می تواند چالش برانگیز باشد. مبتلایان به این اختلال به ندرت به دنبال درمان می روند و ممکن است با روان درمانی دست و پنجه نرم کنند. زیرا ایجاد روابط کاری با یک درمانگر برایشان دشوار است. انزوای اجتماعی که مشخصه اختلال شخصیت اسکیزوئید است، یافتن پشتیبانی و کمک را نیز دشوار می کند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است در ایجاد روابطی که بیشتر به دنبال کارهای فکری، شغلی یا تفریحی باشد، آسان تر عمل کنند زیرا این روابط متکی به خودافشایی و صمیمیت عاطفی نیست.

از داروها ممکن است برای درمان برخی از علائم اختلال شخصیت اسکیزوئید مانند اضطراب و افسردگی استفاده شود. این داروها معمولاً همراه با سایر گزینه های درمانی مانند درمان رفتاری شناختی (CBT) یا گروه درمانی استفاده می شوند.

CBT می تواند به افراد مبتلا به SPD کمک کند تا افکار و رفتارهای مشکل آفرین را شناسایی کرده و مهارت های جدید مقابله ای را ایجاد کنند. گروه درمانی ممکن است به افراد در تمرین مهارت های بین فردی کمک کند.

درمان یک به یک برای افراد مبتلا به این بیماری ترسناک به نظر می رسد. زیرا به تعامل اجتماعی زیادی نیاز دارد. وقتی متخصصان بهداشت روانی مراقب باشند که از فشار بیش از حد جلوگیری کنند و مراجع ها با فشار بیش از حد و خواسته های عاطفی روبرو نشوند، ممکن است چنین درمان هایی بسیار موثر باشد.

کنار آمدن

به دلیل ماهیت این بیماری، ممکن است احساس کنید که نگه داشتن برای خود آسان تر از جستجوی کمک حرفه ای است. حتی اگر به طور کلی تنهایی را ترجیح می دهید، افراد مبتلا به این اختلال تنهایی و انزوا را تجربه می کنند. مواردی وجود دارد که می توانید برای جلب حمایت از آن ها استفاده کنید.

پیوستن به یک گروه اجتماعی مرتبط با کار یا سرگرمی را در نظر بگیرید. از آنجا که صمیمیت عاطفی می تواند برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید چالش برانگیز باشد. ممکن است در چارچوب یک کار شغلی یا تفریحی معاشرت با دیگران راحت تر باشد. این می تواند راهی عالی برای ایجاد ارتباطات اجتماعی باشد بدون اینکه خود را بیش از حد تحت فشار قرار دهند.

اگر عزیزی دارید که به این بیماری مبتلاست، می توانید با اجتناب از قضاوت، صبور بودن و تشویق فرد به دنبال درمان، به او کمک کنید. از تلاش برای تحت فشار قرار دادن فرد به سمت فعالیت ها یا روابطی که باعث می شود احساس ناراحتی یا فشار داشته باشند، خودداری کنید. در عوض، به دنبال فعالیت هایی باشید که می توانید با هم انجام دهید و به سرمایه گذاری عاطفی زیادی احتیاج ندارند.

جمع بندی

این وضعیت معمولاً پایدار، مزمن و مادام العمر است. اما با حمایت و درمان موثر، افرادی که با آن زندگی می کنند می توانند به زندگی عملکردی خود ادامه دهند.