اختلال لالی انتخابی: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

اختلال لالی انتخابی چیست؟

لالی انتخابی یا سکوت پیشگی نوعی از اختلالات اضطرابی است که در دوران کودکی با ناتوانی در گفتار یا برقراری ارتباط در شرایط خاص مشخص می شود. این اختلال معمولاً اولین بار در کودکی تشخیص داده می شود. کودکانی که به طور انتخابی بی صدا هستند، در موقعیت های خاص اجتماعی مانند مدرسه یا اجتماع قادر به صحبت نیستند.

لالی انتخابی می تواند عواقب مختلفی داشته باشد، به ویژه اگر درمان نشود. ممکن است منجر به مشکلات تحصیلی، کاهش عزت نفس، انزوای اجتماعی و اضطراب اجتماعی شود.

علائم اختلال لالی انتخابی

اگر فکر می کنید ممکن است فرزند شما دچار این اختلال باشد، به دنبال علائم زیر در وی باشید:

• اضطراب، ترس یا خجالت که مانع از صحبت کردن فرد می شود
• اجتناب از تماس چشمی، کمبود حرکت یا عدم بیان کلمات در شرایط سخت
• ناتوانی در مکالمه در مدرسه و سایر موقعیت های خاص اجتماعی
• استفاده از ارتباطات غیرکلامی برای بیان نیازها (به عنوان مثال: سر تکان دادن، اشاره کردن)
• کمرویی، ترس از مردم و عدم تمایل به صحبت در سنین 2 تا 4 سالگی
• به راحتی در موقعیت های معمول صحبت می کنند(به عنوان مثال: در خانه یا با افراد آشنا)، اما در مورد دیگران (به عنوان مثال: در مدرسه یا با افراد ناآشنا) صحبت نمی کنند

تشخیص اختلال لالی انتخابی

اگرچه اعتقاد بر این است که سکوت پیشگی ریشه در اضطراب دارد، اما این اختلال اضطرابی طبقه بندی نشده بود تا پنجمین نسخه از کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانیDSM-5 که در سال 2013 منتشر شد.

معیار اصلی تشخیص لالی انتخابی، عدم وجود مداوم صحبت در موقعیت های خاص اجتماعی است که انتظار صحبت کردن (مثلاً مدرسه) وجود دارد، علی رغم صحبت در موقعیت های دیگر.

علاوه بر این علامت اصلی، کودکان باید موارد زیر را نیز نشان دهند:

• علائم كوتاهی انتخابی باید حداقل برای یك ماه وجود داشته باشد و نه به سادگی در ماه اول مدرسه.
• کودک شما باید زبان گفتاری را بفهمد و در برخی شرایط توانایی صحبت طبیعی را داشته باشد (معمولاً در خانه با افراد آشنا).
• سرانجام، کمبود گفتار باید در عملکرد آموزشی یا اجتماعی فرزند شما اختلال ایجاد کند.
• کودکانی که پس از مهاجرت به یک کشور خارجی یا تجربه یک واقعه آسیب زا صحبت خود را به طور موقت متوقف می کنند، به این اختلال دار نیستند.

علل اختلال لالی انتخابی

از آنجا که این بیماری کاملاً نادر است، عوامل خطرساز برای بیماری کاملاً شناخته نشده اند. یک بار اعتقاد بر این بود که لالی انتخابی نتیجه سواستفاده از دوران کودکی، آسیب روحی یا آشفتگی است. در بعضی مواقع والدین کمال گرا و لکنت زبان هم از علل این اختلال است.

تحقیقات اکنون نشان می دهد که این اختلال مربوط به اضطراب شدید اجتماعی است و احتمال وجود استعداد ژنتیکی وجود دارد. مانند همه اختلالات روانی، بعید است که یک دلیل واحد وجود داشته باشد.

کودکانی که به این اختلال مبتلا می شوند:

• به شدت خجالتی هستند
• ممکن است اختلال اضطرابی داشته باشد
• ترس از شرمندگی خود در مقابل دیگران

لالی انتخابی نیز اغلب با سایر اختلالات همراه است از جمله:

• اضطراب
• افسردگی
• تأخیر در رشد
• مشکلات زبان
• اختلال وسواس-اجباری
• اختلال هراس

درمان اختلال لالی انتخابی

اگر کودک شما دو ماه یا بیشتر در مدرسه سکوت کرده است، مهم است که درمان سریع انجام شود.

وقتی لالی انتخابی در اولین فرصت درمان نشود، این خطر وجود دارد که کودک شما به حرف نزدن عادت کند و در نتیجه، سکوت به یک روش زندگی تبدیل می شود و تغییر آن دشوارتر می شود.

درمان لالی انتخابی ممکن است شامل روان درمانی، دارو یا ترکیبی از این دو باشد.

روان درمانی

یک روش درمانی متداول برای درمان لالی انتخابی استفاده از برنامه های مدیریت رفتار است.

دارودرمانی

دارو نیز ممکن است مناسب باشد، به ویژه در موارد شدید یا مزمن، یا در مواردی که روش های دیگر منجر به بهبود نشده باشد. انتخاب اینکه آیا باید از دارو استفاده شود باید با مشورت پزشکی که تجربه تجویز داروی اضطراب برای کودکان را دارد انجام شود.

جمع بندی

علاوه بر این که باید به دنبال درمان حرفه ای و مناسب باشید، مواردی وجود دارد که می توانید برای کمک به کودک در کنترل وضعیت خود انجام دهید.

معلمان و سایر افرادی که با کودک شما کار می کنند را مطلع کنید. معلمان گاهی اوقات می توانند از کودکانی که صحبت نمی کنند ناامید و عصبانی شوند. شما می توانید با اطمینان از اینکه معلم فرزندتان می داند این رفتار عمدی نیست و با هم باید کودک خود را تشویق کنید و برای رفتارهای مثبت او ستایش و پاداش دهید.

فعالیت هایی متناسب با مهارت های فعلی آن ها انتخاب کنید. کودک خود را مجبور نکنید که در موقعیت های اجتماعی یا فعالیت هایی که خواستار ارتباط گفتاری است، شرکت کند. در عوض، فعالیت هایی مانند نقاشی یا بازی درمانی را انتخاب کنید.

به پیشرفت هایش پاداش دهید اما از مجازات پرهیز کنید. در مواردی که گام های مثبت پاداش دادن به سمت صحبت کردن چیز خوبی است، مجازات سکوت اینگونه نیست. اگر کودک شما از صحبت می ترسد، با فشار یا تنبیه بر این ترس غلبه نمی کند.

به کودک خود فشار وارد نکنید. پذیرش والدین و درگیری خانواده در درمان مهم است، اما شما باید از تلاش برای مجبور کردن فرزند خود به صحبت اجتناب کنید. فشار آوردن به فرزندتان فقط باعث افزایش اضطراب او می شود و صحبت کردن را با همه مشکل تر می کند. روی نشان دادن حمایت و پذیرش کودک خود تمرکز کنید.

اگرچه ادامه این اختلال تا بزرگسالی وجود دارد، اما به ندرت اتفاق می افتد و احتمال بیشتری دارد که اختلال اضطراب اجتماعی ایجاد شود.