اختلال اضطراب جدایی: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اختلال اضطراب جدایی (Separation Anxiety Disorder) نوعی اختلال روانشناختی است که در آن، فرد به علت جدا شدن از خانه یا از افرادی که به آنها وابستگی عاطفی زیادی دارد (پدر، مادر، پدر بزرگ، مادر بزرگ، فرزندان، و یا خواهران و برادران) به شدت مضطرب می‌شود.

اضطراب جدایی می‌تواند در جنبه‌های مختلف زندگی (مثلاً، در عملکرد تحصیلی یا اجتماعی) نابسامانی شدید به وجود آورد.

توجه داشته باشید که اختلال اضطراب جدایی را نباید با اضطراب جدایی اشتباه گرفت.

اضطراب جدایی بخشی سالم و طبیعی از رشد کودک شما در سنین 8 تا 14 ماهگی است. از طرف دیگر، اختلال اضطراب جدایی یک تشخیص برای کودکانی است که از مرزهای این مرحله رشد طبیعی خارج می شوند.

علائم اختلال اضطراب جدایی

علائم اضطراب جدایی به عنوان یک مرحله رشد تا سن 2 سالگی طبیعی تلقی می شود و همیشه شامل عناصری است که باعث می شود والدین از رفتن سوال کنند. از جمله:

• گریه زیاد
• بدن یا لباس مراقب را به زور در آغوش گرفتن
• امتناع از تعامل با یک پرستار یا سایر کودکان
• جیغ زدن

اضطراب جدایی در مقابل اختلال اضطراب جدایی

طبیعی است که برخی از کودکان بزرگتر، به ویژه آن هایی که خجالتی هستند، مرحله ای را که مایل نیستند والدینشان ترک کنند، طی کنند. با این حال، یک مراقب می تواند به طور معمول کودک را به انجام فعالیت های گروهی هدایت کند. کودکان بالای 2 سال که به تغییر مسیر پاسخ نمی دهند یا علائم شدید را نشان می دهند، ممکن است با این اختلال دست و پنجه نرم کنند، یک اختلال اضطرابی که شامل علائم زیر است:

• اضطراب جدایی به دلیل سن نامناسب در کودکان بزرگتر یا بزرگسالان
• ترس بیش از حد یا نگرانی از اینکه اتفاقی برای والدین یا فرزند بیفتد در حالی که این دو از هم جدا شده اند
• از شرکت در فعالیت های جداگانه و گریه های تسلی ناپذیر برای مدت زمان جدایی کاملاً امتناع ورزید
• سردرد
• ناراحتی معده

تشخیص اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی یک اختلال روانشناختی خاص است که با اضطراب جدایی طبیعی متفاوت است. اگرچه تشخیص تفاوت ممکن است دشوار باشد زیرا علائم می توانند با هم همپوشانی داشته باشند. در حالیکه زمانی اضطراب جدایی بیماری اعلام می شد که فقط تا سن 18 سالگی تشخیص داده شود، DSM-5 تعریف را برای بزرگسالان نیز گسترش داده است.

برای تشخیص اختلال اضطراب جدایی، کودک شما باید حداقل به مدت شش ماه علائمی از خود بروز دهد و باید استرس قابل توجهی ایجاد کند و عملکرد در خانه ، مدرسه ، محل کار یا همسالان را مختل کند.

علل اختلال اضطراب جدایی

در حالی که متخصصان علل اساسی اضطراب جدایی را شناسایی نکرده اند، چندین عامل خارجی وجود دارد که باعث تشدید اضطراب می شود، از جمله:

• موقعیت های جدیدی که کودکان را از روال زندگی خود خارج می کند. از جمله مراقب جدید، خواهر و برادر جدید.
• مشکلات خانوادگی، مانند مشکلات زناشویی یا مسائل مالی. که باعث استرس در بزرگسالان در خانه می شود، می تواند بر فرزندان تأثیر منفی بگذارد.
• سابقه خانوادگی اضطراب یا سایر بیماری های روحی.

درمان اختلال اضطراب جدایی

در حالی که اضطراب جدایی مناسب در رشد به کودکان نیاز به درمان ندارد. اما این اختلال ممکن است نیاز به مداخله حرفه ای با یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده داشته باشد.

روان درمانی

روان درمانی یا “گفتگوی درمانی” می تواند در درمان کودک بزرگتر شما با اضطراب جدایی یا اختلال اضطراب جدایی مفید باشد. قبل از اولین ویزیت درمانی حتماً تا آنجا که ممکن است اطلاعات جمع آوری کنید، از جمله جزئیات مربوط به رفتار فرزندتان چه هنگام ترک و چه در زمان غیبت. یک درمانگر خوب بخشی از تیمی خواهد شد که شامل شما، فرزندتان و مراقب او می شود.

دارودرمانی

اگر روان درمانی کافی نیست، یا اگر کودک شما از یک اختلال همزمان مانند افسردگی رنج می برد. یک داروی ضد افسردگی مانند یک مهار کننده انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) یا داروی ضد اضطراب ممکن است برای کمک به مدیریت علائم شدید تجویز شود.

جمع بندی

اضطراب جدایی طبیعی با تلاش مشترک بین والدین و مراقبان قابل کنترل است. تنظیم روال مهمترین مولفه موفقیت است. تن به وسوسه دزدکی رفتن ندهید، زیرا این امر باعث ترس بیشتر کودکان می شود. دفعه بعدی که فرزندتان قبل از ترک شما مضطرب می شود:

درباره آنچه اتفاق می افتد را با اصطلاحات ساده و مستقیم توضیح دهید. از جمله جایی که می خواهید بروید، چه کسی مسئولیت را بر عهده خواهد داشت و چه موقع برمی گردید.

با چند بار مراجعه به یک مدرسه جدید یا خانه پرستار کودک با هم، به کودک خود فرصت دهید تا خود را تنظیم کند. بگذارید قبل از رفتن شما به فرد جدید عادت کنند.

خونسرد و آرام باشید و بر سرگرمی کودک خود تمرکز کنید. جدایی را به عنوان یک اتفاق طبیعی درمان کنید.

هرچقدر فرزندتان فریاد بزند یا گریه کند، یک بار خداحافظی کنید، او را در آغوش بگیرید و ببوسید، خداحافظی کنید و از در بیرون بروید.

موفقیت های کوچک را با تنها گذاشتن یک یا دو ساعت در روز اول و به تدریج افزودن به مدت زمان بیشتر انجام دهید، همیشه وقتی قول می دهید بازگردید.