مقدمه
آیا از غذا خوردن واهمه دارید و یا از غذا خوردن دوری می کنید نگرانی و ترس از غذا خوردن که منجر به سوتغذیه شود علامت اصلی اختلال اجتناب یا محدودیت غذا می باشد.
اختلال اجتناب یا محدودیت غذا چیست؟
اختلال اجتناب یا محدودیت غذا (ARFID) که اخیرا در DSM5 اضافه شده است، در DSM-IV به نام اختلال غذایی یا خورد و خوراک در نوزادی و خردسالی شناخته می شد.
در این اختلال، فرد از غذا خوردن اجتناب می ورزد یا مقدار غذای خود را آنقدر محدود می‌کند که نیازهای غذایی برطرف نمی‌شوند و در نتیجه مقدار زیادی از وزن و انرژی خود را از دست می‌دهد.
این اختلال بیشتر در نوزادی یا خردسالی ایجاد می‌شود و ممکن است در بزرگسالی ادامه یابد.
انواع غذاهای پرهیز شده از سوی فرد
یک فرد ممکن است مقدار یا نوع یک غذای خاص را محدود کند یا از یک غذای خاص بر اساس عواملی اجتناب ورزد مانند:
- شکل ظاهری: این می تواند بر اساس رنگ، اندازه و شکل باشد.
- بافت: مثلاً ممکن است از همه غذاهای نرم اجتناب کنند.
- بوی غذا: برخی بوها ممکن است باعث احساس بدی در فرد شود.
علائم اختلال اجتناب یا محدودیت غذا
علائم رفتاری بسیاری وجود دارد که فرد ممکن است نشان دهد، که نشان می دهد ممکن است به ARFID مبتلا شده باشد. این علائم شامل:
- غذا خوردن خیلی آرام به صورت منظم
- ناتوانی در اتمام غذای کشیده شده برایشان
- عدم اشتها بدون دلیل مشخصی
- دوری از خوردن برخی غذاها زیرا می ترسند دچار استفراغ یا خفگی شوند
- از خوردن غذاهایی که قبلاً می خوردند به طور ناگهانی خودداری کنند
تشخیص اختلال اجتناب یا محدودیت غذا
عوامل تشخیصی طبق DSM5 شامل موارد زیر می باشد:
- کودکان مقدار زیادی از وزن خود را از دست می دهند یا نمی توانند وزن متناسب با سن خود را داشته باشند
- کمبود مواد مغذی به طرز قابل توجهی آشکار است
- برای رسیدن مواد مغذی به فرد، مکمل های خوراکی یا تغذیه ی وریدی الزامی است (به طور مثال: کودکانی که رشد مناسب ندارند و بزرگسالانی که به تغذیه لوله ای نیاز دارند در حالیکه به هیچ عارضه پزشکی مبتلا نیستند)
- عارضه ی فرد باعث اختلال در عملکرد اجتماعی-روانی او شود
درمان اختلال اجتناب یا محدودیت غذا
درمان اختلال اجتناب یا محدودیت غذایی معمولاً متناسب با نیازهای فرد، بر اساس ماهیت خاص مشکلاتی که فرد متحمل می شود و آنچه در نظر گرفته می شود و برای حل این مشکلات است، انجام می شود. در اکثر مواقع، درمان می تواند در شرایط سرپایی انجام شود.
درمان می تواند شامل درمان مبتنی بر خانواده (برای جوانان) یا درمان شناختی رفتاری باشد. و گاهی اوقات ممکن است داروهایی اغلب برای کمک به اضطراب پیشنهاد شود.
سلامت جسمی فرد نیز باید توسط پزشک مراقبت های اولیه یا متخصص اطفال کنترل شود. درمان همچنین ممکن است شامل مدیریت تغذیه از طریق یک متخصص تغذیه و کمک به مشکلات حسی باشد.
جمع بندی
این اختلال در صورت عدم درمان می تواند منجر به یک مسئله جدی شود و سلامت فرد را به خطر بیاندازد. بدون پیگیری های اساسی برای درمان، این اختلال می تواند منجر به نقصان تغذیه ای خطرناک، مشکلات رشد و تعدادی از عوارض سلامتی مانند نارسایی کلیه و مشکلات قلبی شود.
بله
تقریبا
خیر