اختلال شخصیت اجتنابی: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

اختلال شخصیت اجتنابی (AVPD) الگوی ماندگاری از رفتار مربوط به بازداری اجتماعی، احساس عدم کفایت و حساس بودن به طرد شدن از سمت دیگران است که باعث به وجود آمدن مشکل در موقعیت های کاری و روابط می شود.

اختلال ذکر شده با خجول بودن و حساسیت شدید نسبت به انتقاد از دیگران مشخص می گردد و به عنوان یک اختلال شخصیت شاخه C یا اختلالات شخصیتی مضطرب و ترسناک شناخته می شود.

AVPD غالباً با سایر شرایط بهداشت روان مانند اختلالات اضطرابی، به ویژه اختلال اضطراب اجتماعی همراه است. افراد مبتلا به این اختلال الگوی اجتنابی را به دلیل ترس از طرد شدن یا عدم تأیید نشان می دهند، که بسیار دردناک است. این اختلال حدود 2.5٪ از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد، تقریباً درصدی برابر از مردان و زنان درگیر آن هستند.

علائم اختلال شخصیت اجتنابی

در زیر لیستی از علائم رایج مرتبط با اختلال شخصیت اجتنابی وجود دارد:

• نیاز به خوب پسندیدن
• آندونیا (عدم لذت در فعالیت ها)
• اضطراب درباره ی صحبت یا انجام کار اشتباه
• اضطراب در موقعیت های اجتماعی
• اجتناب از درگیر شدن با افراد
• اجتناب از تعامل در تنظیمات کاری یا رد تبلیغات
• اجتناب از روابط صمیمی با افراد یا به بیان کردن احساسات خود
• اجتناب از تصمیم گیری
• اجتناب از همه ی موقعیت ها به دلیل ترس از طرد شدن
• اجتناب از موقعیت های اجتماعی یا قرار ها
• به راحتی از انتقاد یا عدم تأیید صدمه می بینید
• خودآگاهی شدید
• عدم برقراری ارتباط اجتماعی
• رفتار ترسناک و پرتنش
• احساس عدم کفایت
• حساسیت بیش از حد به ارزیابی منفی
• عدم ابراز وجود
• عدم اعتماد به دیگران
• عزت نفس پایین
• برداشت غلط از موقعیت های خنثی به عنوان منفی
• فاقد دوست صمیمی و شبکه اجتماعی
• ایزوله سازی شخصی
• بازداری اجتماعی
• حاضر نیستید ریسک کنید یا چیزهای جدیدی را امتحان کنید
• خود را از نظر اجتماعی ناتوان یا فرومایه می بیند
• هوشیار علائم عدم پذیرش یا رد شدن

علل اختلال شخصیت اجتنابی

تصور می شود که علل اختلال شخصیت اجتنابی شامل عوامل ژنتیکی، محیطی، اجتماعی و روانی است. سواستفاده عاطفی، انتقاد، تمسخر، یا کمبود محبت یا پرورش توسط والدین یا مراقب در کودکی، در صورت وجود سایر عوامل، ممکن است منجر به ایجاد این اختلال شخصیت شود. رد توسط همسالان نیز به همین ترتیب ممکن است یک عامل خطر باشد.

غالباً، افراد مبتلا به این اختلال در کودکی بسیار خجالتی هستند و با افزایش سن این کمرویی را پشت سر نمی گذارند.

اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال شخصیت اجتنابی دارای علائم مشابه و ژنتیکی هستند، که AVPD نوع شدیدتر این بیماری است.

شرایط مرتبط

اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است همزمان اتفاق بیفتد و با سایر شرایط دیگر همپوشانی داشته باشد ، از جمله:

• اختلال اضطراب اجتماعی
• اختلال شخصیت وابسته
• اختلال شخصیت مرزی (BPD)
• اختلال مصرف از مواد
• افسردگی
• آگورافوبیا

تشخیص اختلال شخصیت اجتنابی

اختلال شخصیت اجتنابی را فقط یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده می تواند بر اساس معیارهای ذکر شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) تشخیص دهد. در حالی که یک پزشک خانواده می تواند اولین نقطه تماس برای تشخیص باشد، پزشک شما باید برای تشخیص به یک روانشناس، روانپزشک یا سایر متخصصان بهداشت روان مراجعه کند.

اختلال شخصیت اجتنابی به طور معمول در بزرگسالان تشخیص داده می شود، زیرا شخصیت کودکان هنوز در حال رشد است و رفتارهایی مانند کمرویی می تواند تجارب طبیعی در دوران کودکی باشد که بعداً رشد می کند.

مطابق DSM-5 ، فرد باید الگویی سازگار از اجتناب از تماس اجتماعی، حساسیت بیش از حد به طرد و انتقاد و احساس ناکافی بودن داشته باشد، حداقل چهار معیار زیر نشان می دهد:

• اجتناب از فعالیت های شغلی شامل ارتباط اجتماعی قابل توجه به دلیل ترس از انتقاد، عدم تأیید یا رد
• عدم تمایل به درگیر شدن با دیگران مگر اینکه مطمئن باشند مورد علاقه ی شخص قرار گرفته اند
• مانع ایجاد روابط صمیمی از ترس تمسخر یا تحقیر شدن
• مشغله انتقاد یا طرد شدن در موقعیت های اجتماعی
• مهار در موقعیت های جدید اجتماعی به دلیل احساس عدم کفایت
• احساساتی از لحاظ اجتماعی نالایق، ناپسند یا پایین بودن نسبت به دیگران
• از ترس خجالت دریغ از خطر کردن یا انجام کارهای جدید

درمان اختلال شخصیت اجتنابی

بیشتر افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی به دنبال درمان نیستند. وقتی این کار را انجام می دهند، اغلب برای یک مشکل خاص زندگی است که تجربه می کنند یا انواع دیگری از علائم مانند افسردگی و اضطراب، و در صورت حل این مشکل معمولاً درمان را قطع می کنند .

درمان اختلال شخصیت اجتنابی مانند سایر اختلالات شخصیتی دشوار است زیرا این یک الگوی رفتاری پایدار است و تشخیص اینکه فرد نیاز به کمک روان درمانی دارد برای فردی که با این اختلال زندگی می کند دشوار است.

متأسفانه، چشم انداز افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی که به دنبال درمان نیستند بسیار تاریک است به طور معمول آن ها از خود جدا می شوند و از اجتناب به عنوان تنها استراتژی مقابله خود استفاده می کنند.

از طرف دیگر، وقتی درمان با موفقیت انجام شود، می توان به کاهش علائم و افزایش دامنه استراتژی های مقابله ای کمک کند که فرد می تواند اضطراب خود را کنترل کند. فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی احتمالاً همیشه تا حدی خجالتی خواهد بود، اما اجتناب بر افکار او مسلط نخواهد بود.

گفتگو درمانی

گفتگوی درمانی برای اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است شامل درمان شناختی رفتاری (CBT)، روان درمانی و طرحواره درمانی باشد. گروه درمانی و آموزش مهارت های اجتماعی نیز می تواند مفید باشد.

CBT برای یادگیری چگونگی تغییر الگوهای تفکر غیر مفید مفید است، در حالی که درمان روان پویایی با هدف آگاهی از چگونگی تأثیر تجارب گذشته، درد و درگیری در علائم فعلی انجام می شود.

طرحواره درمانی برای این اختلال رویکردی تلفیقی می باشد که بر اساس CBT و همچنین بسیاری از تکنیک های درمانی دیگر پایه ریزی می شود. این تمرکز بر رابطه درمانی بین درمانگر و مراجع و هدف بهبود عملکرد روزانه و کسب بینش برای تغییر بر اساس درک و مهندسی مجدد تجربیات اولیه زندگی است.

یکی از ویژگی های اصلی طرحواره درمانی “فرزندپروری مجدد محدود” است که در آن مراجع نیازهای کودکی خود را بیان می کند و می آموزد صدای والد سالم را ایجاد و درونی کند.

مفاهیم اصلی طرحواره درمانی

در طرحواره درمانی ، مراجع در مورد چهار مفهوم اصلی می آموزد:

چگونه الگوهای ناسازگار الگوهایی هستند که در طول زندگی تکرار می شوند. این الگوها در پنج حوزه گروه بندی می شوند: قطع و رد، اختلال در استقلال و عملکرد، محدودیت های مختل، مسئولیت و استانداردهای بیش از حد، هوشیاری بیش از حد و مهار.

چه سبک های مقابله ای در کودکی آموخته شده است (به عنوان مثال، فرار، مبارزه با مقاومت)

چه حالت هایی برای کنار آمدن با آن ها استفاده می شود و چگونه آن ها کمکی نمی کنند (به عنوان مثال، اجتناب، جدا شدن، انطباق، مجازات).

چگونه می توان شیوه های مقابله با سلامت بزرگسالان را ایجاد کرد و نیازهای اصلی عاطفی را برآورده کرد.

دارو درمانی

در حالی که در حال حاضر هیچ دارویی به طور خاص برای درمان اختلال شخصیت اجتنابی تأیید نشده است. اگر شخصی اختلالات مرتبط دیگری مانند افسردگی یا اضطراب داشته باشد. ممکن است دارو برای کمک به این علائم تجویز شود.

به عنوان مثال، داروهای ضد افسردگی می توانند برای بهبود خلق و خو، کاهش علائم اضطراب مفید باشند و همچنین ممکن است حساسیت به پس زدن را کاهش دهند.

جمع بندی

یکی از اولین مراحل بهبود کیفیت زندگی با اختلال شخصیت اجتنابی شناخت علائم است. با درک علائم خاص خود، می توانید با درمانگر خود بهتر کار کنید تا راهکارهایی برای حل آن ها پیدا کنید.

درگیر کردن دوستان و خانواده در درمان خود نیز باشید، تا آن ها درک بهتری از آنچه که شما پشت سر می گذارید و نحوه کمک به شما باشند.

مراقبت از خود نیز ضروری است، از جمله یافتن مهارت های مقابله ای سالم که مانع از روی آوردن شما به مواد مخدر یا الکل، سیگار کشیدن، پرخوری یا آسیب زدن به خود در شرایط سخت می شود.

اگر فکر می کنید شخصی که می شناسید یا دوستش دارید با علائم اختلال شخصیت اجتنابی زندگی می کند. مهم است که آن شخص را به جستجوی کمک ترغیب کنید. بدون درمان حرفه ای مانند گفتار درمانی، بعید به نظر می رسد که علائم و تأثیرات مربوط به آن در روابط بهبود یابد.