اختلال احتکار: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

احتکار چیست؟

احتکار یک علامت اصلی بیماری روانی است که به عنوان اختلال احتکار شناخته می شود. این ویژگی با دشواری شدید خلاص شدن از دارایی ها مشخص می شود. حتی آن هایی که ارزش کمی دارند یا ارزش ندارند. با جمع شدن وسایل به مرور زمان، خانه فرد به هم ریخته تا جایی که نمی توان از فضاهای زندگی طبق آنچه در نظر گرفته شده استفاده کرد. در صورت شدید بودن، احتکار می تواند فرد (و دیگران را در خانه خود) در معرض خطر قرار دهد.

انواع اختلال احتکار

چند نوع احتکار وجود دارد که افراد ممکن است آن ها را تجربه کنند. برخی از افراد ممکن است نوع خاصی از احتکار را از خود نشان دهند، در حالی که دیگران ممکن است شکل کلی تری را تجربه کنند.

احتکار حیوانات: شامل بسیاری از حیوانات به عنوان حیوانات خانگی می شود، اغلب بیشتر از آنچه فرد می تواند از آن ها مراقبت کند.

خرید اجباری: مشغول خرید و خرید کالاهای غیرضروری می شود.

احتکار اشیا: احتکار موارد خاصی مانند کاغذ، کتاب، لباس یا حتی زباله را درگیر می کند.

علائم اختلال احتکار

فرد مبتلا به اختلال احتکار در درجه اول قادر به جدا شدن از اشیا، وسایل یا دارایی نیست، اما این اختلال همچنین می تواند شامل مواردی باشد که به عنوان کسب بیش از حد شناخته می شود. با این رفتار، شخص به طور فعال بدنبال به دست آوردن موارد غیرضروری بیشتری است.

افرادی که احتکار می کنند بینش های مختلفی در مورد رفتار خود دارند. برخی قادرند افکار ناسازگار خود را بشناسند و بفهمند که چگونه در احتکار نقش دارند. در حالی که برخی دیگر تصدیق نمی کنند که احتکار می کنند و نحوه تفکر و احساس آنها را با رفتار ارتباط نمی دهند.

افراد با بینش ضعیف ممکن است شدت احتکار خود را به رغم اینکه در شرایط زندگی غیرقابل سکونت زندگی می کنند، تشخیص ندهند.

خطرات احتمالی

در صورت شدید بودن، احتکار می تواند فرد و هر کس دیگری را در خانه خود، از جمله حیوانات خانگی، در معرض خطر قرار دهد. مثلا:

انبوهی از اشیا آتش زا خطرات ناشی از آتش سوزی را ایجاد می کند و ممکن است بعضی از مناطق خانه را غیرقابل دسترسی (یا غیرقابل گریز) کند.

پوسیدگی مواد غذایی، زباله ها و مواد زائد حیوانات خانگی خطر ابتلا به بیماری های عفونی را افزایش می دهد، به خصوص اگر حشرات و جوندگان را به خود جلب کند.

سایر خطرات مخصوص آنچه فرد احتکار می کند، است. به عنوان مثال، شخصی که حیوانات را احتکار می کند ممکن است حیوانات خانگی عجیب و غریبی داشته باشد که احتمال حمل بیماری وجود دارد. اگر فردی که احتکار می کند به درستی از حیوانات خود مراقبت نکند، خطر بیماری بیشتر می شود. حیوانات خانگی که مرتب نیستند یا واکسینه نشده اند در معرض بیماری هستند که ممکن است به صاحبان آن ها یا سایر حیوانات خانگی منتقل شود.

پیامدهای دیگر

برخی دیگر از پیامدهای احتمالی احتکار که عمده نگرانی افراد مبتلا به اختلال احتکار و کسانی است که با آن ها زندگی می کنند. عبارتند از:

• اختلال در توانایی تهیه غذا
• ناتوانی در حفظ بهداشت شخصی
• درگیری بین فردی
• بهداشت ضعیف
• ایزوله سازی اجتماعی
• سایر خطرات بهداشتی و ایمنی

همچنین غیرمعمول نیست که افراد مبتلا به اختلال احتکار با مشکلات تاسیسات و مسئولان مسکن روبرو شوند. آن ها همچنین میزان بالایی از استفاده از آژانس های خدمات اجتماعی دارند.

تشخیص اختلال احتکار

احتکار یک نشانه اصلی بیماری است که به عنوان اختلال احتکار شناخته می شود. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، اختلال احتکار را در گروه “اختلالات وسواسی-اجباری و مرتبط” طبقه بندی می کند.

DSM-5 معیارهای تشخیصی زیر را برای اختلال احتکار شرح می دهد:

• دشواری مداوم در دور انداختن یا جدا شدن از اموال که توسط دیگران ممکن است دارای ارزش یا سودمندی محدود باشد.
• نیاز برای ذخیره موارد و پریشانی مرتبط با دور انداختن آن ها.
• علائم منجر به انباشت تعداد زیادی از دارایی ها می شود که مناطق زندگی را به هم ریخته و استفاده مورد نظر آنها را به خطر می اندازد.
• پریشانی یا اختلال بالینی قابل توجه در یک جنبه مهم عملکرد، از جمله حفظ یک محیط زندگی امن.
• علائم به دلیل شرایط پزشکی عمومی نیست (به عنوان مثال، اختلال شناختی).
• علائم توسط اختلال روانپزشکی دیگری بهتر تشخیص داده نمی شوند (به عنوان مثال، اختلال افسردگی اساسی، اسکیزوفرنی یا OCD).

علل اختلال احتکار

هیچ عاملی وجود ندارد که فرد را مستعد احتکار کند یا باعث شروع اختلال شود. همانند سایر بیماری های روانی، به احتمال زیاد عواملی گرد هم می آیند. شرایط درونی و خارجی را برای شکوفایی اختلال ایجاد می کنند.

عوامل خطر برای اختلال احتکار عبارتند از:

• عادت های خرید اجباری
• داشتن اعضای خانواده که دارای اختلال احتکار نیز هستند
• تجارب آسیب زا

برخی از جنبه های احتکار ممکن است به ارث برسد. زیرا چندین مطالعه متغیرهای ژنتیکی را در افرادی که احتکار می کنند پیشنهاد داده اند. تحقیقات همچنین نشان می دهد که گرایش ذاتی به بلاتکلیفی عمومی در افرادی که احتکار می کنند و همچنین در بستگان درجه یک خود معلوم است.

عوامل محیطی، از جمله عوامل تنش زا یا استرس زای مهم در زندگی، ممکن است قبل از شروع احتکار رخ دهد و باعث بدتر شدن رفتار شود.

احتکار اغلب به دلیل شرایط بهداشت روان مانند افسردگی و اضطراب، که تقریباً در 75٪ افراد مبتلا به این اختلال اتفاق می افتد، پیچیده است.

شیوع

تخمین زده می شود که حدود 2 تا 6 درصد از جمعیت عمومی در ایالات متحده دارای اختلال احتکار باشند. رفتارهای احتکار اغلب از کودکی یا نوجوانی شروع می شود و با بزرگتر شدن فرد به تدریج بدتر می شود.

با گذشت زمان، سطح احتمالی عملکرد و شرایط زندگی فرد با احتکار بیشتر مختل می شود. که غالباً با یک واقعه مهم یا آسیب زای زندگی (به عنوان مثال مرگ همسر، از دست دادن شغل، رفتن فرزندان به دانشگاه) تشدید می شود.

درمان اختلال احتکار

بسیاری از افرادی که احتکار می کنند، معمولاً به دلیل بینش ضعیف، کمبود منابع یا شرم، درمان نمی شوند. کسانی که به دنبال درمان هستند معمولاً 50 سال یا بیشتر دارند.

روان درمانی

رفتار درمانی شناختی احتکار ویژه، که شامل کمک به افراد برای تغییر روش تفکر و تصمیم گیری در مورد وسایل خود است، ثابت شده است که یک درمان موثر برای این اختلال است.

درمان اختلال احتکار یک روند است. ممکن است طول بکشد و ممکن است به بیش از یک نوع مداخله نیاز داشته باشد، از جمله:

• یک مصاحبه بالینی و ارزیابی عملکرد رفتار یک شخص
• آموزش روان برای بهبود بینش فرد و کمک به او در درک بهتر این اختلال
• هدف گذاری مشترک بین فردی که احتکار می کند و متخصصان بهداشت روان (مانند یک مددکار اجتماعی یا روانشناس) که با آنها کار می کنند
• شناخت درمانی برای شناسایی تحریف های شناختی فرد و کمک به آن ها در ایجاد انعطاف پذیری شناختی و بازسازی شناختی سازگار
• کسب مهارت های سازمانی و حل مسئله از طریق آموزش
• قرار گرفتن در معرض و جلوگیری از پاسخ به فرصت های کسب شده، و همچنین انواع دیگر آزمایش های رفتاری
• قرار گرفتن در معرض کاوش برای هدایت فرد در روند از بین بردن شلوغی، که می تواند شامل مرتب سازی اموال در حین استفاده و تمرین مهارت های تصمیم گیری تازه کسب شده آن ها باشد.

دارودرمانی

در حال حاضر هیچ روش درمانی دارویی مورد تایید FDA برای اختلال احتکار وجود ندارد.

داروهای ضد افسردگی (از جمله SSRI ها و SNRI ها) ممکن است پتانسیل محدودی برای درمان احتکار داشته باشند، به ویژه هنگامی که فرد بیماری روانی دیگری مانند وسواس فکری عملی داشته باشد. محرک های روانی و تقویت کننده های شناختی نیز به عنوان درمان های احتمالی در حال بررسی هستند.

کنار آمدن

علاوه بر این که به دنبال درمان بیماری خود هستید، مواردی وجود دارد که می توانید برای مدیریت علائم و به طور کلی رفاه حال خود انجام دهید.

به دنبال پشتیبانی باشید. احتکار می تواند منجر به انزوای اجتماعی شود، که کمک و پشتیبانی مورد نیاز شما را بسیار دشوارتر می کند. با دوستان و اعضای خانواده تماس بگیرید. اگر ترجیح می دهید افراد به خانه شما نیایند، در مکانی خارج از خانه با آن ها ملاقات کنید. داشتن فردی برای گفتگو می تواند به شما کمک کند تا احساس بهتری داشته باشید و احساس اضطراب و افسردگی را که اغلب با احتکار همراه است، مدیریت کنید.

مراقبت از خود را به خوبی انجام دهید. اطمینان حاصل کنید که وعده های غذایی منظم و سالم می خورید و بهداشت را رعایت می کنید. اگر در دسترسی به آشپزخانه یا حمام خود مشکلی ندارید، ابتدا بر روی پاکسازی آن مناطق تمرکز کنید.

روی قدم های کوتاه تمرکز کنید. تغییر یک شبه اتفاق نخواهد افتاد، اما می توانید به سمت بهبودی پیش بروید. این فرآیند به طول می انجامد و ممکن است لازم باشد اهداف خود را به مراحل کوچک تر و قابل دستیابی تقسیم کنید.

راهنما را بپذیرید. روند تمیز کردن نتایج احتکار می تواند برای شما طاقت فرسا و دشوار باشد و مدیریت آن به تنهایی ممکن نیست. از دوستان و عزیزان خود بخواهید تا به شما در نظافت و نظم بخشیدن به خانه کمک کنند. همچنین ممکن است متخصصین و سازمان هایی وجود داشته باشند که می توانند از جمله خدمات نظافت و سازماندهی را به شما ارائه دهند.

جمع بندی

احتکار نوعی بیماری روانی است که جدا از ارزش پولی یا ارزش احساسی یا فقدان آن، جدائی از مال و املاک را دشوار و حتی غیرممکن می کند. انباشت اقلام در طول زمان اغلب خانه و فضای زندگی فرد را غیرقابل سکونت می کند. و حتی ممکن است آن ها (و دیگران در خانه) را در معرض خطر قرار دهد.

همانند بیشتر بیماری های روانی، علت احتکار پیچیده است و در حالی که درمان موثر برای اختلالات احتکار به طول می انجامد و ممکن است به بیش از یک روش مانند روان درمانی و دارو نیاز داشته باشد، اما کمک در دسترس است.