اختلال شخصیت خودشیفته: معرفی، علائم و درمان

مقدمه

اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟

اختلال شخصیت خودشیفته (Narcissistic personality disorder) الگویی پایدار از تجربه و رفتار درونی است که با خودمحوری، عدم همدلی و احساس مهم بودن به طور اغراق آمیز مشخص می شود. این یکی از انواع مختلف اختلالات شخصیتی است و در راهنمای آماری اختلالات روانی (DSM-5) آمده است.

این اختلال از نظر عملکردی اختلالات قابل توجهی در شخصیت ایجاد می کند و با تعدادی از ویژگی های شخصیتی بیمارگونه همراه است. مانند سایر اختلالات شخصیتی، این وضعیت بر زندگی در مناطق مختلف از جمله روابط اجتماعی، خانوادگی و شغلی تأثیر منفی می گذارد.

شیوع

انستیتوی ملی بهداشت روان پیشنهاد می کند که تقریباً 9/1 درصد بزرگسالان ایالات متحده حداقل یک نوع اختلال شخصیت را در هر سال تجربه می کنند. تخمین قدیمی تر نشان می دهد که 6.2 درصد از بزرگسالان آمریکایی NPD را تجربه کرده اند، ارقام نشان می دهد که میزان شیوع ممکن است کمتر از آنچه قبلاً تصور می شد باشد.

برآوردها نشان می دهد که بین 0.5 تا 5٪ از بزرگسالان در ایالات متحده مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته هستند. NPD نیز در مردان بیشتر از زنان است.

تصور می شود که اختلال شخصیت خودشیفته کمتر از سایر اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت مرزی، اختلال شخصیت ضد اجتماعی و اختلال شخصیت هیستریونیک باشد.

انواع اختلال شخصیت خودشیفته

در حالی که DSM-5 تفاوتی بین تغییرات مختلف شرایط ایجاد نمی کند. شواهدی وجود دارد که ناهمگنی قابل توجهی در بیان علائم وجود دارد. برخی از محققان پیشنهاد کرده اند که حداقل دو زیرگروه قابل تشخیص NPD وجود دارد:

خودشیفتگی مجلل، آشکار با جسارت، با تکبر و صفات شخصیتی باشکوه مشخص می شود. افراد مبتلا به این نوع NPD به احتمال زیاد فاقد همدلی، رفتار پرخاشگرانه، بهره برداری از دیگران و رفتارهای نمایشگرانه هستند.

خودشیفتگی آسیب پذیر و پنهان با حساسیت بیش از حد و قدرت دفاعی مشخص می شود. افراد مبتلا به این نوع NPD ممکن است به دنبال تایید باشند، اما در صورت عدم تایید، از نظر اجتماعی کنار می روند. همچنین ممکن است عزت نفس پایینی داشته باشند.

سایر زیرگروه های پیشنهادی از جمله خودشیفتگی بیش از حد و عملکرد بالا. افرادی که به این نوع مبتلا هستند سرشار از مراقبت اند و اینگونه توصیف می شوند که شرم، حساسیت بیش از حد و احساسات را به راحتی نادیده گرفته و آسیب میزنند.

علائم اختلال شخصیت خودشیفته

برخی از علائم مرتبط با NPD عبارتند از:

• اعتقاد بر این که فرد منحصر به فرد یا خاص است و فقط باید با افراد دارای همان وضعیت معاشرت کند
• نیاز مداوم به توجه ، تصدیق و تمجید
• احساس اغراق آمیز از توانایی ها و دستاوردهای خود
• بهره برداری از افراد دیگر برای منافع شخصی
• احساس حسادت نسبت به دیگران
• عدم همدلی با دیگران
• خیالات مداوم در مورد دستیابی به موفقیت و قدرت
• مشغله قدرت یا موفقیت

افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته نوعاً مغرور و خودمحور توصیف می شوند. از آنجا که آن ها خود را برتر از دیگران تصور می کنند، غالباً بر داشتن اشیایی که نشان دهنده یک سبک زندگی موفق است اصرار می ورزند. با وجود این تصور اغراق آمیز از خود، آن ها به ستایش و توجه مداوم اعتماد می کنند تا عزت نفس خود را تقویت کنند. در نتیجه افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً بسیار حساس به انتقاد هستند. که اغلب به عنوان حمله شخصی تلقی می شود.

علل اختلال شخصیت خودشیفته

در حالی که علت دقیق آن ناشناخته است، اعتقاد بر این است که تعدادی از عوامل ممکن است در پیشرفت بیماری نقش داشته باشند. محققان برخی از عواملی را که ممکن است در این اختلال نقش داشته باشند شناسایی کرده اند.

تجارب اولیه که تصور می شود در اختلال شخصیت خودشیفته نقش دارند عبارتند از:

• سو استفاده یا ضربه
• ستایش بیش از حد
• فقدان یک محیط معتبر
• زیاده خواهی والدین
• فرزندپروری غیرقابل اعتماد

همچنین تصور می شود که ژنتیک و زیست شناسی نقش قابل توجهی دارند. اگرچه علل دقیق آن پیچیده و متنوع است.

خودشیفتگی در مقابل اختلال شخصیت خودشیفته

خودشیفتگی اصطلاحی است که معمولاً برای توصیف کسانی که به نظر می رسد بیشتر از دیگران به فکر خودشان هستند، استفاده می شود. تشخیص بین کسانی که دارای ویژگی های شخصیتی خودشیفته هستند و کسانی که دارای اختلال شخصیت خودشیفته هستند بسیار مهم است. ویژگی های خودشیفتگی ممکن است در بعضی مواقع مانند دوران بلوغ رایج باشد، اما این لزوما به این معنی نیست که افراد به NPD ادامه می دهند.

تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته

تشخیص رسمی فقط توسط یک متخصص بهداشت روان واجد شرایط انجام می شود و مستلزم نقص در نمایش شخصیت در عملکرد شخصیت در حوزه های مختلف از جمله تجربه یک احساس بزرگوار از اهمیت خود و همچنین در مشکلات بین فردی با جلب توجه، همدلی و صمیمیت نقص در عملکرد شخصیت و بیان ویژگی های شخصیتی نیز باید در طول زمان و در موقعیت های مختلف پایدار باشد، نباید برای فرهنگ، محیط یا مرحله رشد فرد هنجار باشد و نباید به دلیل تأثیر مستقیم مصرف مواد یا بیماری باشد.

درمان اختلال شخصیت خودشیفته

توجه به این نکته مهم است که افراد مبتلا به این اختلال به ندرت به دنبال درمان می روند. افراد غالباً با اصرار اعضای خانواده یا برای درمان علائم ناشی از این اختلال مانند افسردگی، درمان را شروع می كنند.

درمان می تواند به خصوص برای افراد مبتلا به NPD چالش برانگیز باشد. زیرا آن ها اغلب تمایلی به پذیرش این اختلال ندارند. این مشکل در معالجه اغلب با این واقعیت همراه است که شرکت های بیمه تمایل دارند هزینه های درمان های کوتاه مدت را بپردازند که فقط کاهش علائم است و نه مشکلات اساسی شخصیت.

روش های درمانی وجود دارد که می تواند به افراد کمک کند تا بینش بیشتری در مورد رفتارهای خود پیدا کنند، حس منسجم تری از خود را ایجاد کنند و رفتارهای خود را بهتر مدیریت کنند. این شامل:

روان درمانی روان پویایی فردی می تواند به طور موثر برای درمان اختلال شخصیت خودشیفته مورد استفاده قرار گیرد، اگرچه این روند می تواند به طور بالقوه دشوار و طولانی باشد.

درمان شناختی رفتاری (CBT) اغلب برای کمک به افراد در تغییر الگوهای رفتاری مخرب و موثر است. هدف از درمان تغییر افکار تحریف شده و ایجاد تصویر واقعی تر از خود است.

داروهای روانگردان به طور کلی برای تغییر طولانی مدت بی اثر هستند. اما گاهی اوقات برای درمان علائم اضطراب یا افسردگی استفاده می شوند.

جمع بندی

افرادی که با این اشخاص رابطه دارند ممکن است برای مقابله با اقدامات شخص مورد علاقه خود مبارزه کنند. افراد مبتلا به NPD احساس منسجمی از خود ندارند. بنابراین اغلب رفتارهای مضر یا استثماری انجام می دهند که برای جلب توجه، احترام یا عشق دیگران طراحی شده اند.

اگر شخصی که می شناسید مبتلا به NPD است. مواردی وجود دارد که می توانید انجام دهید و درک و کنار آمدن با رفتارهای او را آسان می کند.

یاد بگیرید که رفتارهای خودشیفتگی را بشناسید. افراد مبتلا به NPD ممکن است دست به اقدامات سواستفاده کننده ای مانند: روشن کردن گاز بزنند که به منظور دستکاری احساسات و اعمال دیگران است. دانستن چگونگی شناخت این رفتارها اولین قدم برای برخورد موثرتر با آنهاست.

مرزهای مشخصی تعیین کنید. به طرف مقابل اجازه ندهید رفتارهای عصبانی ، توهین آمیز یا شدید را به سمت شما سوق دهد. محدودیت هایی را تعیین کنید و حتی اگر به معنای پایان دادن به رابطه باشد ، مایل به اجرای آنها باشید.

با دیگران صحبت کنید گاهی اوقات تشخیص رفتارهایی که توهین آمیز است در روابط شما عادی می شود. ممکن است دشوار باشد. داشتن دوستان، اعضای خانواده یا یک درمانگر برای کمک به شما در درک پویایی روابط خود می تواند به شما کمک کند بهتر تشخیص دهید چه زمانی فرد مبتلا به NPD از یک مرز عبور کرده است.

عزیز خود را تشویق کنید که برای بیماری خود اقدام به درمان کند. تشخیص دهید که بسیاری از افراد مبتلا به NPD هرگز به دنبال درمان نیستند. اگر شخص دیگر از کمک گرفتن امتناع ورزید، خودتان درمورد صحبت با یک پزشک یا متخصص بهداشت روان در نظر بگیرید. یک درمانگر می تواند به شما کمک کند تا در بازسازی عزت نفس که به دلیل رابطه آسیب دیده است، کار کنید.